Słuchajcie jak kłamią - Amy Tintera

 

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 400

Pierwsze wydanie: 2024

Polska premiera: 2025

W ostatnim czasie czytałam kilka thrillerów z motywem, który określiłabym jako „główna bohaterka nie wie czy jest morderczynią”. Powieść W snach to jatrzymam nóż opiera się na śledztwie prowadzonym przez protagonistkę zastanawiającą się czy 10 lat temu miała coś wspólnego ze śmiercią najbliższej przyjaciółki. Podobny wątek pojawia się w Annie O, ponieważ tytułowa bohaterka jest podejrzana o zabójstwo przyjaciół i nie wiadomo czy popełniła zbrodnię, gdyż momentami nie była świadoma swoich czynów. Słuchajcie jak kłamią to kolejna książka, w której pojawia się wariacja na temat tego wątku. Lucy Chase wyjechała z rodzinnego Plumpton po tym jak została przez miejscowych okrzyknięta morderczynią swojej przyjaciółki. Ona i Savvy wyszły razem z przyjęcia weselnego, ale żadna nie dotarła do domu. Savvy znaleziono martwą, natomiast Lucy błąkała się po drodze w ubraniu pokrytym krwią koleżanki. Kobieta doznała paskudnego urazu głowy, który spowodował częściową utratę pamięci. Lucy nie potrafiła sobie przypomnieć tego feralnego wieczoru, więc nie umiała odpowiedzieć na pytanie przez kogo została zaatakowana, co się stało i czy na pewno to nie ona jest winna tej tragedii. Od tych wydarzeń minęło pięć lat, ale wszystko wraca za sprawą podcastu true crime prowadzonego przez Bena Owensa. Lucy przyjeżdża do rodzinnego miasteczka gotowa skonfrontować się nie tylko z dziennikarzem, ale też z wrogo nastawioną społecznością.

Nie będę ukrywać, że okropnie wymęczyła mnie ta powieść i nie rzuciłam jej w kąt tylko dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonych książek. Słuchajcie jak kłamią to zdecydowanie najsłabsza pozycja spośród wymienionych powyżej, które nawiasem mówiąc, też mnie nie zachwyciły. Bohaterowie są papierowi, bez żadnej głębi i bez przemyślanej charakterystyki. Rozumiem, że Lucy miała być wyluzowaną i sarkastyczną protagonistką, która przywdziała pancerz z ironii, by ochronić się przed oskarżeniami mieszkańców Plumpton, internautów słuchających podcastu, a nawet własnej rodziny. Do jakiegoś stopnia kupuję taką kreację postaci, ale co za dużo to niezdrowo. Zdaje się, że kobieta nie przejmuje się dosłownie niczym, co dzieje się dookoła niej, na dodatek podejmuje coraz gorsze decyzje, lokując swoje uczucia w niewłaściwych facetach, ale do tego wątku przejdę później. Ledwo odbudowany świat Lucy rozpadł się na kawałki, a ona nie ma żadnego planu, pomysłu na wyjście z tej sytuacji ani ochoty do działania, a na dodatek sama podsyca atmosferę, rzucając na prawo i lewo komentarze w stylu: „ciekawe czy w finale podcastu okaże się, że to ja zabiłam”.

Inni bohaterowie również są bardzo pobieżnie scharakteryzowani, więc trudno z kimkolwiek sympatyzować. Jedynie babcia protagonistki wyróżnia się na tym tle, ponieważ stoi murem za wnuczką i zdaje się, że ona jedna wierzy w niewinność bliskiej osoby. Rodzice oraz dawni znajomi Lucy są przekonani, że to ona zabiła Savvy. I teraz czas na kolejny zarzut w stosunku do książki, ponieważ prawie przez całą powieść nie pojawia się wytłumaczenie, dlaczego główna bohaterka została tak szybko osądzona w oczach mieszkańców. Jasne, autorka wspomina parę razy, że ludzie nie uwierzyli w amnezję, a na niekorzyść Lucy podziałał fakt, że na jej ubraniu znaleziono krew przyjaciółki. Jestem w stanie zrozumieć, że to może wystarczyć, by ktoś obcy uznał, że Lucy jest winna, ale jej rodzina? Dla mnie nie ma to sensu, zwłaszcza że ani rodzice, ani przyjaciele nie porozmawiali szczerze z kobietą. Zamiast tego zaczęli omijać ją szerokim łukiem albo okazywać strach, gdy weszła do pokoju jakby była rozszalałą bestią, która rzuci się na wszystkich. Autorce ten wątek był potrzebny do pokazania, że Lucy jest taka samotna, niezrozumiana, dotknięta ostracyzmem społecznym, ale w moich oczach nie ma podstaw, by to wszystko ją spotkało. W finale pojawia się informacja mająca wyjaśnić postawę rodziny, jednak jest to rozwiązanie bardzo grubymi nićmi szyte.

Trudno podążać za intrygą kryminalną i budować jakiekolwiek hipotezy dotyczące śmierci Savvy, ponieważ całe „śledztwo” rozgrywa się w podcaście. Okazuje się, że ani policja, ani prywatni detektywi nie byli w stanie ustalić tego, co jeden facet z mikrofonem. Bardzo lubię kryminały, w których bohater rozwiązuje sprawę po latach, odgrzebuje niewygodną dla wielu osób przeszłość i dociera do sedna. Jednak wielu autorów takich powieści nie potrafi wymyślić fabuły tak, by rozwiązywanie zagadki z przeszłości nie ograniczało się do tego, że nagle wszyscy kluczowi świadkowie przypominają sobie ważne rzeczy i decydują się o tym opowiedzieć. Niestety dokładnie tak to wygląda w tej książce. Ben Owens prowadzi wywiady z mieszkańcami Plumpton i co chwilę trafia na jakąś rewelację. Amy Tintera nie potrafi też ciekawie pokazać pracy podcastera, więc po prostu co jakiś czas czytamy króciutkie fragmenty rozmów dziennikarza z różnymi osobami. I to mają być te elektryzujące, emocjonujące nagrania, które wzbudzają burzę wśród opinii publicznej.

Najczęściej wspomniane sekrety to skandale erotyczno-obyczajowe. Niewielkie teksańskie miasteczko jest zagłębiem zdrad, romansów i seksualnego rozbuchania. Wszyscy się zdradzają, okłamują i potajemnie obściskują na imprezach. W otoczeniu Lucy nie ma chyba osoby, która chociaż raz nie przespałaby się z kimś, z kim nie powinna. Sama Lucy też jest bardzo otwarta na erotyczne przygody. Dopiero co zakończyła związek, ale już znalazła nowego faceta do seksu, co nie przeszkadza jej całować się z byłym mężem, a także obmacywać z przyjacielem z dawnych lat. Co chwilę bohaterka mówi sobie w duchu, że nie powinna tego robić, ale jakoś nie umie się powstrzymać. Podobnie zachowują się matka Lucy, jej dawne koleżanki i koledzy ze szkoły, a nawet osiemdziesięcioletnia babcia ma kolejkę absztyfikantów zainteresowanych czymś innym niż wspólne wypicie herbaty. Właśnie, co do picia, alkohol leje się strumieniami. Bohaterowie nieustannie się upijają albo wypijają za dużo i pod wpływem procentów robią głupoty. To wszystko było dla mnie absolutnie odpychające. Fabularnie też nie miało sensu, bo nie wpłynęło pozytywnie na rozwój intrygi kryminalnej. Podsumowując, zdecydowanie nie polecam też książki. Nie rozumiem fenomenu jej popularności, sama męczyłam się przy lekturze i z trudnością dobrnęłam do końca.

 Ocena: 1 / 6