Slasher, sezon 1

Liczba sezonów: 1

Lata emisji: 2016-

Obsada: Katie McGrath, Brandon Jay McLaren, Dean McDermott,

Steve Byers, Rob Stewart, Enuka Okuma

W kinach ze świecą szukać horroru opierającego się na slasherowych schematach, ale nie oznacza to, że opowieści o psychopatycznych mordercach atakujących grupę nastolatków odeszły do lamusa. Wprawdzie dziś widz raczej nie uświadczy dzieła na miarę klasycznych tytułów takich jak Teksańska masakra piłą mechaniczną, Halloween, Piątek trzynastego, Koszmar z ulicy wiązów czy Krzyk, ale po serii mniej lub bardziej udanych remake’ów kultowych filmów, twórcy wpadli na inny pomysł – przenieśli slasher do serialu. Kiedy pojawiła się produkcja o wymownym tytule Scream, miałam obawy czy taka historia, rozciągnięta na kilkanaście epizodów, może być atrakcyjna i zajmująca. Okazało się, że tak, ponieważ dość ciekawie wykorzystano najważniejsze założenia gatunku, doprowadzając nawet do powstania drugiego sezonu. Myślę, że jeszcze za wcześnie, by mówić o modzie na telewizyjne odsłony slasherów, ale ewidentnie coś jest na rzeczy, o czym świadczy zwiększająca się liczba produkcji, w których intryga skupia się na odkryciu tożsamości zamaskowanego, okrutnego mordercy terroryzującego mieszkańców niewielkiego, pozornie sielskiego miasteczka.

Tatami kontra krzesła. O Japończykach i Japonii - Rafał Tomański

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 286

Pierwsze wydanie: 2011

Długo przymierzałam się do tego, żeby sięgnąć po literaturę podróżniczą. Najpierw zebrałam kilka publikacji o dalekich i egzotycznych miejscach, potem odłożyłam je na półkę w przeświadczeniu, że długo nie będą czekać na swoją kolej, aż wreszcie (po wielu miesiącach) postanowiłam ruszyć stosy i sprawdzić czy zasmakuję w czytelniczych podróżach. Na pierwszy ogień wybrałam książkę o Japonii i nie będę ukrywać, że wybór podyktowany był ogromną sympatią do tamtejszych twórców gier i filmów grozy. Zabrałam się za czytanie i ze zdumieniem odkryłam, że Rafał Tomański nie spisał wrażeń ze swoich wojaży po Kraju Kwitnącej Wiśni, ale podzielił się pewnymi refleksjami oraz spostrzeżeniami dotyczącymi mentalności Japończyków, ich stylu życia, wyznawanych poglądów i tego wszystkiego, co w japońskiej kulturze może Europejczyków zadziwiać, a nawet szokować. Początkowo byłam niezbyt zadowolona z faktu, że Tatami kontra krzesła to zbiór esejów, a nie relacja z wyprawy do dalekiego kraju, ale ostatecznie nie żałuję czasu poświęconego na lekturę. Dzięki autorowi zapoznałam się bowiem z kilkoma intrygującymi obserwacjami oraz nabrałam apetytu na poszerzenie wiedzy o Japonii. A literatura podróżnicza? Cóż, musi jeszcze poczekać.

Problem z aktualizowaniem wpisów

Od jakiegoś czasu mam spory problem z aktualizowaniem bloga na listach czytelniczych. Wiem, że posty, które dodaję nie wyświetlają się u was, albo wyświetlają z bardzo dużym (kilkunastogodzinnym) opóźnieniem. Nie mam pojęcia skąd ta zmiana, bo kiedyś wpisy pojawiały się w blogrollu niemal natychmiast. Oczywiście nie ja jedna mam ten problem, ale przyznam, że ogromnie mnie on drażni, bo w końcu bloga prowadzę głównie po to, żeby był czytany, a trudno o czytelników, jeśli posty się nie aktualizują. Zasięgnęłam informacji w sieci czy da się cokolwiek z tym fantem zrobić i okazało się, że raczej nie. Podobno jest to problem znany na bloggerze i nie trafiłam na jasne wytłumaczenie, dlaczego pewne blogi po prostu przestają być widoczne na listach. Jeśli znacie jakiś sposób na pozbycie się mojego kłopotu, będę wdzięczna za rady (oczywiście jeśli jakimś cudem ta notka się w ogóle wyświetli).

Umierasz i cię nie ma - Mariusz Ziomecki

Wydawnictwo: Akurat

Liczba stron: 496

Pierwsze wydanie: 2015

Do polskiej literatury przekonałam się głównie dzięki autorom kryminałów. Nie będę przytaczać konkretnych nazwisk, ale w ciągu ostatnich paru lat rodzime powieści o zbrodni i poszukiwaniu mordercy zaskoczyły mnie na tyle pozytywnie, że zaczęłam przychylnie patrzeć również na debiutanckie dzieła, nierzadko w niczym nieustępujące tytułom najbardziej znanym i najczęściej chwalonym przez opinię publiczną. Z pozytywnym nastawieniem zabrałam się za lekturę książki Mariusza Ziomeckiego, który wprawdzie ma już na literackim koncie kilka pozycji, ale po raz pierwszy zabrał się za stworzenie kryminalnej opowieści. Niestety tym razem zamiast zachwytu z powodu odkrycia nowej, obiecującej serii o ściągającym przestępców policjancie lub detektywie, przyszło lekkie rozczarowanie, ponieważ książka Ziomeckiego okazała się dla mnie przeciętna i mało angażująca.

The Flash, sezon 2

Liczba sezonów: 3

(premiera trzeciego sezonu w październiku)

Lata emisji: 2014 -

Obsada: Grant Gustin, Danielle Panabaker, Carlos Valdes, 

Jesse L. Martin, Tom Cavanagh, Teddy Sears, Violett Beane

Pierwszy sezon serialu The Flash okazał się dla mnie ogromną niespodzianką. Spodziewałam się przeciętnej, nieskomplikowanej i raczej mniej niż bardziej angażującej uwagę historii, a otrzymałam ciekawych bohaterów, mnóstwo intrygujących wątków i dawkę pobudzających do myślenia refleksji. Opowieść rozpoczęła się dość niepozornie, ale z odcinka na odcinek stawała się coraz bardziej dynamiczna, nieprzewidywalna i interesująca, co sprawiło, iż ostatnie epizody oglądałam z wypiekami na twarzy, emocjonując się każdą zmianą w życiu protagonistów. Nic więc zaskakującego w tym, że od drugiego sezonu oczekiwałam co najmniej powtórki z rozrywki, a tak naprawdę szykowałam się na serialową bombę, wznoszącą superbohaterską produkcję na poziom, w którym nie ma miejsca na absurdalne czy nielogiczne rozwiązania fabularne. Niestety kontynuacja losów Barry’ego Allena i jego przyjaciół okazała się dość daleka od moich wyobrażeń. Wprawdzie Flash nadal pozostaje tytułem godnym uwagi, ale do drugiego sezonu wkradł się marazm oraz coś na kształt niezdecydowania twórców, jakby scenarzyści nagle stracili pewność czy kierunek jaki obrali dla fabuły jest tym właściwym. Jak możecie się domyślać, z takiego rozchwiania nie wyniknęło wiele dobrego.

Doktor Sen - Stephen King

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 656

Pierwsze wydanie: 2013

Polska premiera: 2013

W specjalnym, poświęconym twórczości Stephena Kinga, numerze magazynu Książki pojawił się ranking dzieł mistrza grozy. Łukasz Orbitowski przygotował subiektywną listę najlepszych i najgorszych powieści Kinga wraz z krótkim komentarzem do każdego tytułu. Na niechlubnym, ostatnim miejscu tegoż spisu znalazł się Doktor Sen, ponieważ zdaniem polskiego pisarza: „Nie od dziś wiadomo, że King nie lubi własnych fanów. Pisząc tę powieść, dał temu wyraz.” Nie mam pojęcia czy rzeczywiście autor moich ulubionych literackich horrorów nie przepada za czytelnikami, ale niestety muszę zgodzić się z Orbitowskim, bo kontynuacja Lśnienia plasuje się na ostatniej pozycji również w moim rankingu twórczości Kinga. Wprawdzie znam dopiero ułamek jego utworów, ale to żadne pocieszenie, ponieważ po raz pierwszy jestem po prostu rozczarowana i zawiedziona powieścią mistrza. Jak dotąd za najmniej udaną książkę uważałam Blaze, choć i tak znalazłam w tej historii parę plusów i nie nazwałabym jej słabą czy niewartą lektury. Natomiast Doktor Sen nie umywa się do genialnego Lśnienia i dla mnie lepiej byłoby, gdyby autor nigdy nie wpadł na pomysł napisania drugiej części.