Jutro 3. W objęciach chłodu - John Marsden

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 272

Pierwsze wydanie: 1995

Polska premiera: 2011

Jeśli śledzicie mojego Instagrama to pewnie już wiecie, że o serii Jutro zapomniałam na prawie pięć lat. Sprawdziłam na blogu, że drugą cześć czytałam w sierpniu 2014 roku, co oznacza, że padł niechlubny rekord odwlekania w czasie czytania powieści, którą przecież byłam zainteresowana. Chyba zacznę traktować tę moją przywarę z humorem, bo nie sądzę, żebym znalazła na nią lekarstwo. Mam zdecydowanie za dużo książek, a za mało wolnego czasu :). Obawiałam się czy po tak długiej przerwie będę w stanie zaangażować się w historię, czy będę pamiętać bohaterów i jak odbiorę opowieść o nastolatkach, którzy na miarę swoich możliwości uczestniczą w konflikcie wojennym. Jeśli chodzi o pierwszą z wymienionych rzeczy to muszę przyznać, że John Marsden pisze tak lekko i płynnie, że bez problemu sprowadził mnie na odpowiednie tory opowieści. Pomiędzy drugim a trzecim tomem serii nie ma znaczącej luki w wydarzeniach, więc kilka słów wprowadzenia ze strony autora wystarczyło, żebym znów znalazła się w samym środku akcji.

Siostry - Claire Douglas

Wydawnictwo: W.A.B.

Liczba stron: 336

Pierwsze wydanie: 2015

Polska premiera: 2016

Podobno bliźnięta łączy specyficzna więź. Rozumieją się bez słów, potrafią wzajemnie wyczuć swoje emocje i nastrój. Wiedzą, co dzieje się z tą drugą osobą w sytuacjach, w których trudno to logicznie wytłumaczyć. Są ze sobą tak mocno związane, że czasami jedno odczuwa fizyczny ból, gdy drugiemu przydarzy się coś złego. Abi Cavendish do niedawna mogła cieszyć się tak wyjątkową relacją ze swoją bliźniaczką. Lucy była towarzyską, roześmianą dziewczyną zjednującą sobie sympatię wszystkich dokoła. Dopełniała nieco wycofaną Abi, która pewnie czuła się dopiero wtedy, gdy razem z siostrą stawiała czoła codziennym wyzwaniom. Ale półtora roku temu Lucy zginęła w wypadku samochodowym i od tej pory Abi nie umie posklejać swojego życia na nowo. Ma za sobą terapię, bierze leki, dzięki którym jakoś funkcjonuje, jednak tęsknota jest tak wielka, że kobieta wszędzie widzi ukochaną bliźniaczkę. Zdaje jej się, że Lucy mignęła w tłumie na ulicy, w parku lub weszła do sklepu. Wówczas mimowolnie podąża za obcą osobą, mając irracjonalną nadzieję, że oszuka okrutną rzeczywistość. Pewnego razu spotyka kogoś łudząco podobnego do siostry. Kobieta ma na imię Beatrice i chętnie nawiązuje znajomość z Abi. Nowa przyjaciółka wnosi energię w smutną egzystencję bohaterki, ale czy na pewno robi to bezinteresownie? 

Days Gone

Producent: SCE Bend Studio

Wydawca: Sony Interactive Entertainment

Data premiery: 26 kwietnia 2019

Czas gry: około 40 godzin

Platforma: PS4

Śledząc portale o grach, kanały w mediach społecznościowych czy blogi z recenzjami, można odnieść wrażenie, że niemal wszyscy fani elektronicznej rozrywki zabrali się za poznawanie Days Gone. Od kilku tygodni głośno jest o nowej premierze na PlayStation 4 skierowanej do graczy zaangażowanych chcących przeżyć niebezpieczne przygody w świecie, w którym niemal wszystko może zamienić się w śmiertelnie groźnego przeciwnika. Wcielając się w postać Deacona St. Johna, byłego członka gangu motocyklowego, mamy szansę zanurzyć się w przerażającej postapokaliptycznej rzeczywistości, by walczyć o przetrwanie, uporać się z tęsknotami za przeszłością i definitywnie zamknąć pewną bolesną sprawę związaną z dawnym życiem.

Smętarz dla zwierzaków + seriale: Dom w górach i Kingdom

Reżyseria: Kevin Kolsch, Dennis Widmyer

Scenariusz: Jeff Buhler

Obsada: Jason Clarke, Amy Seimetz, John Lithgow, Jeté Laurence

Premiera w Polsce: 3 maja 2019

 

Wybrałam się na seans z lekką obawą i bez specjalnych oczekiwań. Miałam po prostu nadzieję, że nowa ekranizacja powieści, od której zaczęło się moje zainteresowanie twórczością Kinga, będzie na tyle porządna, że z kina wyjdę w poczuciu dobrze spędzonego czasu. Myślę, że ten cel udało się osiągnąć, ponieważ Smętarz dla zwierzaków obejrzałam z zaciekawieniem, ale z pewnością nie jest to film bez wad. Twórcy zaczerpnęli z książkowego oryginału mnóstwo wątków oraz pomysłów, umieszczając w swojej produkcji wszystkie najważniejsze momenty, jednak nie mogę powiedzieć, żeby to była trafna decyzja. W mojej ocenie film nie powinien bezmyślnie powielać tego, co już zostało zawarte w powieści, ponieważ nie wystarczy sporządzić listę obowiązkowych punktów do pokazania na ekranie, a potem odhaczać kolejne elementy, by całość była dla widza atrakcyjna. Rozumiem, że to indywidualna kwestia, ale zdecydowanie lepiej ogląda mi się produkcje reinterpretujące zamysł pisarza lub pokazujące nowe spojrzenie na pewne tematy ujęte w oryginale, niż kopiujące to, co już znam. Dlatego też odniosłam wrażenie, że reżyserzy nie wykorzystali potencjału medium filmowego.

Nawiedzony dom na wzgórzu - Shirley Jackson

Wydawnictwo: Replika

Liczba stron: 306

Pierwsze wydanie: 1959

Polska premiera: 2000

Nie będę owijać w bawełnę i recenzję Nawiedzonego domu na wzgórzu zacznę od stwierdzenia, że bardzo mnie ta powieść rozczarowała. Historie o duchach odwiedzających stare posiadłości oraz upiornych zjawach przepędzających każdego, kto ośmieli się zakłócić ich spokój, należą do moich ulubionych wątków grozy, więc sięgając po książkę Shirley Jackson spodziewałam się sporej dawki emocji. Wprawdzie docierały do mnie opinie, że autorka nie tworzy utworów mrożących krew w żyłach, ale mimo wszystko miałam nadzieję na solidną dawkę niepokoju. Niestety fabuła rozminęła się z moimi oczekiwaniami, chociaż początek zdawał się obiecujący. 

Szwedzi. Ciepło na północy

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 352

Pierwsze wydanie: 2015

Jeszcze kilka lat temu namówienie mnie na przeczytanie reportażu graniczyło z cudem. Uważałam, że to zupełnie nie jest forma dla mnie i uparcie tkwiłam w beletrystyce. Kiedy w końcu przekonałam się do takich publikacji, wybierałam głównie tytuły bardzo poważne, podejmujące trudną tematykę jak na przykład życie w Korei Północnej lub relacja osób bezpośrednio dotkniętych przez czarnobylską tragedię. Brakowało mi nieco lżejszego reportażu, nieobciążanego bagażem ludzkich dramatów i doświadczeń, o których nie mogę zapomnieć przez długi czas. Niedawno rzuciła mi się w oczy książka Szwedzi. Ciepło na północy i pomyślałam, że to może być strzał w dziesiątkę. Okładka kusiła zapowiedzią podróży do kraju powszechnego dobrobytu w celu zanalizowania jego mieszkańców oraz próby określenia jacy są Szwedzi, ale też obalenia stereotypów i zdobycia informacji o tym jak wygląda szwedzka codzienność. Ochoczo zabrałam się za lekturę, ufając, że autorka jako skandynawistka i były konsul RP w Sztokholmie wie, o czym pisze.

Co oglądałam, kiedy nie czytałam? Część druga

Przyszedł czas na podzielnie się opinią o kolejnych serialach, które oglądałam w trakcie blogowej przerwy. Jeśli nie orientujecie się, o co chodzi, odsyłam do tego wpisu. Bez zbędnego przedłużania, zapraszam do lektury moich recenzji i dyskusji w komentarzach :)