Ostatni - Hanna Jameson

 

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 420

Pierwsze wydanie: 2019

Polska premiera: 2020

Nie mogłam przejść obojętnie obok książki promowanej jako połączenie kryminału i powieści postapokaliptycznej.  Dla mnie takie hasło brzmi bardzo interesująco i jak tylko dowiedziałam się o istnieniu tego tytułu, wiedziałam, że na pewno po niego sięgnę. Głównym bohaterem i narratorem zarazem jest Jon Keller –  amerykański historyk, który przyjechał do Szwajcarii na konferencję. Zatrzymał się w jednym z hoteli oddalonych od centrum miasta, a kiedy zszedł na śniadanie i spokojnie popijał poranną kawę, zorientował się nagle, że stało się coś złego. Siedzący obok ludzie zaczęli głośno rozmawiać, wpatrując się w swoje telefony. Jakaś kobieta rozpłakała się, a zaszokowana obsługa zastygła przed telewizorem, na którym wyświetlał się program informacyjny. Stało się. Najpierw Waszyngton, a później inne miasta na świecie zostały zaatakowane bronią nuklearną. W hotelu wybuchła panika, większość gości natychmiast rzuciła się do ucieczki. Jon natomiast zupełnie stracił poczcie czasu, zdolny myśleć tylko o swojej żonie i córkach. Kiedy minął pierwszy szok okazało się, że w hotelu zostało około dwudziestu osób. Większość w złej kondycji psychicznej, załamana i wciąż niedowierzająca w to co się stało, ale gotowa walczyć o przetrwanie. Pewnego dnia w zbiorniku na wodę zostają znalezione zwłoki małej dziewczynki. Jon postanawia, że dowie się, kto jest odpowiedzialny za jej śmierć, nawet jeśli będzie to ostatnia rzecz jaką zrobi w życiu.

Moim zdaniem największym plusem tej powieści jest sam jej początek, kiedy jeszcze nie wiadomo w jaką stronę wszystko się rozwinie. Myśl o tym, że bohater znalazł się w takiej sytuacji była dla mnie jednocześnie przerażająca, ale też intrygująca, bo zastanawiałam się jak autorka z tego wybrnie. Jaką motywacją obdarzy zarówno Jona, jak i pozostałe postaci skoro według wszelkiej dostępnej im wiedzy świat się skończył i już nigdy nie będzie tak jak kiedyś. Czy jest sens żyć dalej jeśli nie ma nadziei na powrót do domu, a bliscy prawdopodobnie zginęli podczas ataku? Protagonista odnajduje siły, by codziennie wstać z łóżka i nie pogrążyć się w marazmie dzięki śledztwu jakie zaczyna prowadzić, a także opisywaniu nowej codzienności. W końcu jest historykiem, więc prowadzi coś na kształt kroniki, mimo że ma świadomość jak bezcelowe jest to działanie. Oczywiście Jon nie jest superbohaterem i zdarzają mu się gorsze chwile oraz zrozumiałe momenty załamania, które w moich oczach dodawały postaci wiarygodności.

Początek Ostatniego bardzo mi się podobał i dużo sobie obiecywałam po tej powieści, ale niestety im dalej brnęłam w lekturę, tym mniejszy był mój entuzjazm. Autorka zdecydowała się na narrację pierwszoosobową i moim zdaniem to nie był najlepszy wybór do tego typu historii. Rozumiem, że przedstawienie wydarzeń z perspektywy jednego bohatera pozwala lepiej zaangażować się w jego emocje oraz sprzyja temu, żeby przejąć się losem konkretnej osoby. Niemniej taki rodzaj narracji przeszkadzał mi w tym przypadku, bo ograniczał możliwość przedstawienia, co dzieje się z innymi postaciami przebywającymi w hotelu albo w ogóle innymi ludźmi ocalałymi z tej krótkiej wojny. Sądzę, że ciekawiej byłoby, gdyby Hanna Jameson oddała głoś również innym bohaterom. Niestety tak się nie stało i wszystko, co wiemy o tym świecie po niespodziewanej apokalipsie, wiemy z relacji Jona Kellera. A on nie może poszczycić się specjalnie fascynującą osobowością, więc po czasie czułam znużenie, kiedy czytałam o tym jak przeszukuje hotelowe pokoje, podejrzewa wybrane osoby o zatajanie ważnych informacji czy rozmyśla jakim to był dupkiem dla swojej żony.

Nie będę też ukrywać, że w związku z tym ostatnim w pewnym momencie przestałam tak mocno kibicować bohaterowi, uznając, że ta jego tęsknota za rodziną to tak naprawdę tęsknota za wygodnym życiem. Autorka stara się wzbudzić emocje poprzez dodanie kilku paranormalnych elementów do powieści, ale i to nie wybrzmiewa zbyt silnie. Potencjał jest duży, ponieważ hotel, w którym rozgrywa się akcja, został owiany złą sławą. Zatrzymywali się w nim samobójcy, seryjni mordercy, a goście widzieli i słyszeli mnóstwo dziwnych rzeczy. Teraz to niemalże opuszczone gmaszysko straszy samą bryłą i faktem, że mieszka w nim raptem dwadzieścia osób. Jest potencjał na wprowadzenie wątków grozy, ale zaledwie w kilku miejscach to się autorce udało. Na okładce można przeczytać, że książka nawiązuje do Lśnienia, cóż, nie wystarczy akcji umieścić w hotelu i pozwolić bohaterom wspomnieć o tym tytule, żeby w trakcie lektury była odczuwalna atmosfera jak ze słynnej powieści Kinga. Moim zdaniem porównanie nietrafione. Nie podobało mi się również zakończenie. Sprawa śmierci dziewczynki zostaje rozwiązana, ale w sposób zupełnie przypadkowy, niesatysfakcjonujący i niewiarygodny. Natomiast historie bohaterów po prostu w pewnym momencie urywają się. Ot i całe zakończenie.

Ostatni to książka z raczej zmarnowanym potencjałem. Spodziewałam się czegoś oryginalnego i zajmującego, a dostałam całkiem przeciętną powieść. Ocena jest wyższa dlatego że mam słabość do postapo i wszelkich historii o tym jak kończy się nasz świat. Polecam tylko fanom gatunku. 

Ocena: 3.5 / 6