Żywe trupy: Droga do Woodbury - Robert Kirkman, Jay Bonansinga

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Liczba stron: 320

Znany wszystkim świat stopniowo odchodzi w zapomnienie. Ludzie, którym udało się przetrwać pierwszy etap zombie apokalipsy, zdają sobie sprawę, że już nigdy ich życie nie będzie wyglądało tak, jak dawniej. To, co kiedyś spędzało większości osób sen z powiek, nagle zupełnie zniknęło z listy priorytetów i wartości. Wyznaczanie celów, takich jak zdobycie dobrego wykształcenia, zrobienie kariery zawodowej czy posiadanie modnych gadżetów nie ma już sensu. W rzeczywistości opanowanej przez żywe trupy ważny jest każdy przeżyty dzień. A przetrwanie uzależnione jest od zapasów jedzenia, siły fizycznej i psychicznej, w miarę bezpiecznego schronienia, a także napotkanych po drodze ludzi. Skoro nie ma już policji, wojska ani żadnych innych służb próbujących zapanować nad sytuacją, to znaczy, że każdy człowiek jest zdany na samego siebie.

Lilly Caul wraz z kilkudziesięcioma innymi osobami przebywa w prowizorycznym obozie na przedmieściach Atlanty. Przerażeni, niedożywieni i zmęczeni ludzie stanowią łatwą zdobycz dla ogarniętych chęcią mordu nieumarłych. Gdy duża grupa szwendaczy atakuje obóz wszystko wymyka się spod kontroli. Ginie wiele osób, a wśród ocalałych wybuchają kłótnie i bójki. Lilly wie, że nie może dłużej pozostać w tym miejscu, dlatego razem z przyjaciółmi wyrusza w nieznane, mając nadzieję, że uda im się znaleźć schronienie nie tylko przed zombie, ale także przed nadchodzącą zimą. Po wielu dniach podróżowania, grupa trafia do ogrodzonego wysokim murem miasteczka Woodbury, sprawiającego wrażenie miejsca, w którym ludzie próbują żyć w miarę normalnie. Woodbury jest zarządzane przez samozwańczego Gubernatora i chociaż z pozoru wszystko wydaje się w porządku, to już po krótkim czasie Lilly dochodzi do wniosku, że miasteczko ma też inne, znacznie mniej przyjemne oblicze.  

Druga powieść osadzona w realiach opanowanego przez żywe trupy świata, wypada równie dobrze, co pierwsza. Przez większą część historii akcja koncentruje się na nowych bohaterach – innej niż poprzednio grupie ocalałych, walczącej każdego dnia o przetrwanie. Jednak później pojawia się tajemniczy Gubernator, który niedawno przejął władzę w Woodbury i zaprowadził zupełnie nowe porządki w miasteczku. W tej książce znalazło się wszystko, czego oczekuję od powieści opowiadającej o upadku cywilizacji, rozpadzie więzi międzyludzkich i obróceniu tradycyjnych wartości w pył. Pojawiają się, więc bezwzględni i okrutni ludzie, dla których nowe okoliczności stają się okazją do zademonstrowania swojej siły i brutalności bez ponoszenia jakichkolwiek konsekwencji. Dla nich demokracja właśnie się skończyła, a nastał czas bezlitosnego przywództwa i zaspokajania swoich ambicji pod pretekstem dbania o innych i zapewnienia bezpieczeństwa słabszym. Szlachetni bohaterowie w większości pozostają na marginesie, ponieważ nie umieją stawić czoła swoim brutalnym „opiekunom”. Jeśli jeszcze kiedykolwiek chcą żyć w sposób, choć trochę przypominający dawne czasy, to muszą zrozumieć, że czasami nie ma innego wyjścia niż przemoc. Oprócz tego, zagrożenie czyha ze strony zombie, których z dnia na dzień jest coraz więcej. Wałęsające się całymi stadami potwory zniszczą każde prowizoryczne schronienie, na jakie natkną się na swojej drodze.

Znacznie łatwiej jest opisać wydarzenia mające miejsce tuż po wybuchu epidemii, niż nakreślić jak wygląda świat po kilku lub kilkunastu miesiącach od pojawienia się zombie. Droga do Woodbury opowiada o bohaterach, którzy zdają sobie sprawę, że obecność żywych trupów jest na stałe wpisana w nową rzeczywistość. Autorzy pokazują jak stopniowo zmieniają się warunki życia, a przy tym także charakter bohaterów. W powieści nie brakuje również momentów grozy, gdy całe stada szwendaczy zbliżają się do domów, obozów i innych tymczasowych kryjówek. Wyłaniające się z lasu potwory poruszają się powolnym, chwiejnym krokiem, wydając przy tym przerażające jęki i posapywania. O ile pojedynczy zombie nie stanowi dużego zagrożenia, o tyle większe skupisko praktycznie nie pozostawia szans ludziom na ucieczkę. Opisy walki, ataków i pożerania ofiar przez nieumarłe stwory to jedne z mocniejszych fragmentów w całej książce. Możliwe, że nieco mniej odporni na gore i wszelką makabrę czytelnicy będą mieć problem z takimi scenami, ale uważam, że są one jak najbardziej potrzebne. W końcu świat uległ diametralnym zmianom, nie jest już miejscem, które ludzie wzięli sobie w posiadania, więc odbiorcy muszą to poczuć.

Po raz kolejny Kirkman i Bonansinga udowodnili, że potrafią bardzo zgrabnie i przekonująco nakreślić metamorfozę głównych bohaterów. Lilly Caul na początku jawi się jako nieco nieporadna, sparaliżowana strachem dziewczyna, ale na ostatnich stronach jest już zupełnie inną bohaterką. Doświadczenia z Woodbury zupełnie zmieniły jej postrzeganie rzeczywistości i miejsca, w którym się znalazła. Podobnie dzieje się z przyjaciółmi Lilly. Jedni starają się przystosować i w jakikolwiek sposób zdobyć dach nad głową i resztki marnego jedzenia. Inni natomiast nie potrafią spokojnie patrzeć na wszechobecne okrucieństwo i niesprawiedliwość. W tej części Gubernator również przechodzi metamorfozę, stając się coraz bardziej mrocznym i złym człowiekiem, a przy tym prawdziwym przywódcą, szanowanym przez innych. Zakończenie powieści pozostaje dość otwarte, co oznacza, że spodziewam się kontynuacji losów mieszkańców Woodbury. Jeśli znacie komiks, serial lub gry, to z pewnością nie oprzecie się również świetnym powieściom osadzonym w uniwersum The Walking Dead. Jeśli jednak dotąd nie mieliście do czynienia z plagą zombie w popkulturze, to książki mogą stanowić doskonałe wprowadzenie do świata opanowanego przez żywe trupy.

Ocena: 5 / 6