Jak zostać królem/ The King's Speech

Reżyseria: Tom Hooper

Scenariusz: David Seidler

Muzyka: Alexandre Desplat

Obsada: Colin Firth, Geoffrey Rush, Helena Bonham Carter

Po śmierci króla Jerzego V i niespodziewanej abdykacji Edwarda VIII, tron Anglii musi objąć Książę Albert. Na pozór wydaje się, iż jest to tej roli stworzony: doskonale orientuje się w sprawach państwa, otrzymał staranne wychowanie i co najważniejsze los zwykłych ludzi nie jest mu obojętny. Niestety na przeszkodzie staje bardzo poważna wada, jaką jest jąkanie się i trudności w wygłaszaniu publicznych przemówień. Książe nie potrafi płynnie wypowiedzieć nawet jednego zdania, dodatkowo każda porażka na tym polu, wywołuje uczucie porażki i przygnębienia. Kiedy, więc okazuje się, iż Albert zostanie królem Jerzym VI, jak najszybciej musi on pozbyć się swojego defektu. W tym momencie poznaje niezwykłego człowieka, który stosując bardzo niekonwencjonalne metody robi wszystko, aby przyszły monarcha pozbył się wady wymowy.

Film absolutnie mnie oczarował, podobało mi się dosłownie wszystko, ale największe wrażenie wywarła gra aktorska. Colin Firth, który zapadł mi w pamięć rolą Darcy’ego w głupiutkich filmach o Bridget Jones, całkowicie mnie zaskoczył. Naprawdę nie spodziewałam się, że może on tak świetnie wczuć się w rolę Księcia Alberta. Doskonała mimika, gesty, iście królewskie zachowanie, słowem wszystko w tej postaci było wiarygodne i przekonujące. Inni aktorzy również zachwycają, Geoffrey Rush jako ekscentryczny doktor Logue i Helena Bonham Carter w roli Królowej Elżbiety dali prawdziwy popis swoich umiejętności. 

Fabuła jest oczywiście dość przewidywalna, ale to w żaden sposób nie wpłynęło na zainteresowanie filmem. W mistrzowski sposób ukazano charakter księcia Alberta, który był porywczy i nerwowy, ale odznaczał się także stanowczością i wrażliwością w głębi serca. Wyróżniał się zupełnie innymi cechami niż reszta rodziny królewskiej, dla której najważniejsza okazała się etykieta i obowiązujące zasady. Manifestowanie uczuć, pozwalanie sobie na słabości i chwile załamania były ostro krytykowane i wysoce naganne. Nie wyobrażam sobie życia wśród (teoretycznie) najbliższych mi ludzi, którzy zachowują się niemal jak obcy. Na tym tle bardzo wyróżniał się główny bohater. Próbując tworzyć z żoną i córkami w miarę zwyczajny, ciepły dom, nie wstydził się swojej miłości do bliskich ani wady wymowy. Również bardzo ciekawie pokazano relację Księcia Alberta z Louge’m. Panowie odznaczali się silnymi osobowościami, uporem i dużym temperamentem, ich spotkania zaskakiwały, a czasami bawiły.

Jak zostać królem to wzruszająca i piękna opowieść o pokonywaniu przeszkód i przełamywaniu własnych słabości. Film ukazuje ludzka twarz monarchy i obnaża jak wielkim wyzwaniem jest objęcie tronu. Władza królewska to nie tylko liczne przywileje i wystawne bale, ale przede wszystkim ciężka praca, pełna stresów i nieżyczliwych osób wokoło.

 Ocena: 6 / 6