W mroku tajemnic - Chris Tvedt

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Liczba stron: 384

Nie przepadam za czytaniem jakiegokolwiek cyklu bez zachowania chronologii. Jeśli nie sięgnę po pierwszą część, to nie mogę pozbyć się wrażenia, że coś istotnego mnie ominęło. Na dodatek pisarze często przypominają, o czym były wcześniejsze tomy, więc wracanie do początku przestaje mieć sens. Takie same obawy miałam w związku z powieścią W mroku tajemnic, będącą już trzecią odsłoną perypetii prawnika Mikaela Brennego, jednakże w przypadku tej książki górę wzięło zainteresowanie skandynawskimi kryminałami i ciekawość wywołana nieznanym nazwiskiem autora. Skusiłam się na lekturę i nie żałuję poświęconego na nią czasu, chociaż w historii znajduje się parę słabych, rzutujących na końcową ocenę punktów.

Mikael Brenne dowiaduje się, że jego kolega po fachu popełnił samobójstwo. Wszystkim, którzy znali Bjørna Grovena trudno uwierzyć w to, że ten stateczny, spokojny i wiodący uporządkowane życie mężczyzna, zdecydował się na tak desperacki czyn. Bohater postanawia zbadać okoliczności śmierci Grovena, jednak przez długi czas nie może wpaść na żaden trop. Gdy w końcu zaczyna kojarzyć i łączyć poszczególne wydarzenia oraz informacje, okazuje się, że na wyjaśnienia może być już za późno. Brenne musi działać szybko i rozważnie, mimo tego że zaangażowany jest w inną, równie wyczerpującą i niejasną sprawę, której badanie zaczyna wiązać się z coraz większym niebezpieczeństwem.

Powieść Chrisa Tvedta zakwalifikowałam do grupy kryminałów wzbudzających zainteresowanie, ale pozbawionych mocnego akcentu, pozwalającego czytelnikowi bez reszty zatopić się w fikcyjnym świecie i z niecierpliwością wyczekiwać na zaskakujący finał. Śledząc kolejne wydarzenia szybko domyśliłam się, że w tym przypadku nie powinnam liczyć na szok czy niedowierzanie spowodowane nieprzewidywalnym rozwojem wypadków. Norweski pisarz skonstruował poprawną, spójną i logiczną intrygę. Wśród podjętych przez niego wątków nie brak ważnych obserwacji, dotyczących pewnej grupy społecznej czy refleksji nad kruchością życia oraz niestabilnością ludzkiego umysłu. Akcja rozwija się dynamicznie, nie ma fragmentów nudnych, przegadanych czy zbędnych, ale mimo tego odczułam niedosyt, ponieważ nie lubię odgadywać tożsamości mordercy na długo przed tym, nim głównemu bohaterowi w ogóle przyjdzie na myśl, że dana osoba może być zamieszana w zbrodnię. Na końcu Tvedt stara się zwieść czytelnika i zmylić top, jednak albo robi to zbyt nieumiejętnie, albo ja przeczytałam już za dużo kryminałów, ponieważ przejrzałam ten chwyt i zaskoczenia nie było. Nie chcę przez to dać do zrozumienia, że W mroku tajemnic jest słabą książką, bo wcale tak nie uważam, ale czuję się w obowiązku uprzedzić fanów gatunku, że mogą rozwiązać sprawę szybciej niż Mikael Brenne.

Historia opowiedziana została z punktu widzenia głównego bohatera, więc siłą rzeczy jest on postacią, którą czytelnik poznaje najlepiej. Brenne ma w środowisku prawniczym opinię bystrego i upartego, co zdaniem współpracowników pozwala mu wygrywać większość procesów. Bohater zmaga się jednak z problemami osobistymi, depresją i napadami paniki, więc tym razem nie jest tak skuteczny w sądzie. Polubiłam tę postać, chociaż w jednym fragmencie bardzo mnie zawiódł, ponieważ powiedział coś, co ściągnęło zagrożenie na pewną młodą kobietę. Dziwię się, że autor pozwolił, by doświadczony prawnik, mający kontakt z różnymi ludźmi, nie przewidział, że takie słowa mogą sprowokować osobę niezrównoważoną psychicznie. Na szczęście poza tym incydentem Brennemu nie mogę nic zarzucić. Podobało mi się, że bohater jest zwykłym człowiekiem, odczuwającym strach i złość, a nie supermanem ścigającym przestępców. Każda zbrodnia odciska piętno na psychice mężczyzny i wpływa na jego zachowanie, dzięki czemu postać jest bardziej wiarygodna.

Trochę ponarzekałam, ale w ogólnym rozrachunku recenzowana książka wypada całkiem nieźle. Autor wprowadził kilka wątków, które umiejętnie połączył, przez co historia jest ciekawa i zajmująca, nawet pomimo pewnej schematyczności. Na dodatek Tvedtowi udało się utrzymać moje zainteresowanie we fragmentach koncentrujących się na żmudnych czynnościach. Czytanie raportów, rozmowy z potencjalnymi świadkami czy wizyty w sądzie należą do tej koniecznej, lecz nudnej części każdego śledztwa. Doceniam więc fakt, że autor opisał to wszystko w atrakcyjny sposób. Plusem tej historii są również elementy charakterystyczne dla skandynawskich kryminałów, takie jak chłód wkradający się w relacje międzyludzkie, pesymizm głównego bohatera, obserwacje dotyczące całego społeczeństwa oraz nieunikanie tematów niewygodnych i kontrowersyjnych. Uwagę zwraca też prostota i surowość stylu Tvedta. Odpowiada mi taki sposób pisania, moim zdaniem przekazuje treść, ale nie narzuca czytelnikowi osądu czy punktu widzenia. Ponadto zmniejsza ryzyko pojawienia się zbyt podniosłych czy groteskowych opisów. Znajomość z twórczością Chrisa Tvedta spokojnie można zacząć od tej części, ponieważ odniesienia do wcześniejszych historii zostały zredukowane do niezbędnego minimum. W mroku tajemnic polecam przede wszystkim miłośnikom skandynawskich opowieści o morderstwach, którzy zadowoloną się dynamiczną, ale mało zaskakującą intrygą.

Ocena: 4 / 6

Książka przeczytana w ramach wyzwania Czytamy kryminały 

Egzemplarz recenzencki otrzymałam dzięki uprzejmości portalu Sztukater oraz wydawnictwa Nasza Księgarnia.