Wdowa - Anne Stuart

Wydawnictwo: Mira

Liczba stron: 384

Artistide Pompasse był genialnym malarzem, którego twórczość została doceniona na całym świecie. Jednak oprócz niezwykłego talentu odznaczał się także perwersyjnymi skłonnościami oraz trudnym charakterem. Wielki artysta był despotą, lubiącym otaczać się pięknymi kobietami. Najchętniej przebywał w swojej toskańskiej willi La Colombala, którą dzielił ze wszystkimi kochankami, eufemistycznie nazywanymi muzami. Jedną z takich kobiet była Charlie Thomas, która w wieku osiemnastu lat wyszła za mąż za Pompasse’a. Akcja powieści rozpoczyna się w dniu śmierci artysty. Trzydziestoletnia Charlie od pięciu lat nie widziała męża, ponieważ jako jedyna z jego kobiet zdecydowała się go opuścić. Charlie musi wrócić do Włoch by rozliczyć się nie tylko ze spadkiem po zmarłym, ale także z przeszłością, od której nie potrafi się uwolnić.

Sięgając po powieść Anne Stuart nie liczyłam na literaturę z wysokiej półki, ale mimo tego rozczarowałam się zaserwowaną historyjką. Wdowa to banalny romans, wart przeczytania tylko w momencie, gdy nic lepszego nie ma pod ręką. Fabuła jest do bólu przewidywalna i schematyczna. Ona to kobieta z przeszłością, która nie szuka w życiu miłości, ale stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa. On – arogancki i irytujący mężczyzna po przejściach, dla którego liczy się jedynie sukces zawodowy. Od początku książki wiadomo jak potoczą się losy głównych bohaterów. Co prawda autorka starała się przekonać czytelnika, że Charlie i jej przyszły wielbiciel nie potrafią wytrzymać ani minuty w swoim towarzystwie, ale moim zdaniem robiła to nieudolnie i niewiarygodnie. Nie zdradzę jak nazywa się ów tajemniczy „on”, bo wówczas czytanie tej książki zupełnie straci sens. Postaci nakreślone przez panią Stuart mają bardzo ubogi portret psychologiczny, ich przemiana z zaciekłych wrogów w namiętnych kochanków jest kompletnie niezrozumiała, chociaż zgodna z konwencją banalnego romansu.

Najciekawszą postacią w powieści wydaje się malarz Pompasse, niestety autorka uśmierca go już na pierwszych stronach książki. Jego upodobania i skrywane tajemnice są znacznie bardziej interesujące niż poczynania Charlie i jej amanta, dlatego żałuję, że postać ta posłużyła jedynie jako wstęp do akcji właściwej.

W powieści pojawił się także wątek kryminalny, ale podobnie jak cała fabuła, pozostawia wiele do życzenia. Jest miałki i niedopracowany, im dalej autorka brnie w tę historię, tym śmieszniej. Tajemnicze spotkania w świetle księżyca, dramatyczne sceny ratowania życia oraz dialogi, zupełnie niepasujące do sytuacji to najbardziej charakterystyczne cechy tej powieści. Miałam nadzieję, że Wdowa obroni się toskańskim klimatem, ale spotkało mnie kolejne rozczarowanie. Ostatnio modne w literaturze Włochy nie zachwycają bogactwem barw, zapachów, niespotykaną w żadnym innym miejscu atmosferą. Mimo że bohaterowie podziwiają piękne krajobrazy czy spacerują urokliwymi ścieżkami odniosłam wrażenie, że opisane wydarzenia mogłyby rozgrywać się na każdej europejskiej prowincji. 

Wdowa Anne Stuart to książka wtórna i schematyczna. Nie ma w niej za grosz oryginalności, autorka wprowadza dynamiczne sceny w zakończeniu powieści, ale są one tandetne i przewidywalne. Rozwiązanie zagadki kryminalnej również wydało mi się mało realistyczne i naciągane. W moim odczuciu jedynym plusem tej książki jest to, że można ją przeczytać w przeciągu kilku godzin. Niewymagająca fabuła, prosty język i dużo dialogów sprawiają, że to powieść na jeden raz. Z pewnością nie utkwi mi w pamięci na dłużej i nie sprawi żebym miała ochotę do niej wrócić w przyszłości.

Ocena: 2 / 6

 Egzemplarz recenzyjny otrzymałam dzięki uprzejmości portalu Sztukater oraz wydawnictwa Mira.